Man en vrouw, beiden 85 jaar, zijn al meer dan 60 jaar gehuwd en zijn hun hele werkzame leven in dienst geweest bij verschillende scholen. Thans genieten ze al ruim 20 jaar van hun Oudedag en dat met behulp van hun AOW- en ABP-(pensioen)uitkeringen.
In hun leven zijn ze geconfronteerd met onder meer de Tweede Wereldoorlog, de Watersnoodramp van 1953 en het grote naoorlogse woningtekort. Toch hebben ze het samen altijd goed gehad in hun kleine arbeiders(huur)woning, waarin ze dus al ruim 60 jaar wonen.
Maar dan gaat de vrouw lijden aan dementie en dat is een langzaam en niet meer te stoppen proces. De man wilt absoluut zijn vrouw blijven verzorgen en dit ondanks zijn hoge leeftijd. Echter, na verloop van enige jaren kan de man niet langer de zorg voor zijn vrouw doen en moet hij – en dit met veel pijn in zijn hart – besluiten om zijn vrouw in een verzorgingstehuis te laten opnemen; het echtpaar woont dus na 65 jaar niet meer samen.
En dan blijkt ineens dat de man echt alleen en op zichzelf aangewezen is:
- Het verzorgingstehuis stuurt of geeft hem vele, vele formulieren
- Hij “ontmoet” voor de eerste keer het CAK
- De Sociale Verzekeringsbank en ook het ABP stuurt formulieren
- Hij moet de gemeente van de adreswijziging van zijn vrouw op de hoogte brengen
- Ook voor de Toeslagen verandert het een en ander en dan met name de Huurtoeslag
- En ga zo maar door.
Op zich is de man capabel genoeg om haast alle formaliteiten te kunnen vervullen, ware het niet dat:
- er met haast alle organisaties veel miscommunicatie is omdat de man nu eenmaal absoluut niet thuis is op het digitale gebied en
- hij bijvoorbeeld niet naar het gemeentehuis kan gaan om de adreswijziging door te geven. Neen, vanwege het coronavirus moet hij eerst (digitaal!) een afspraak maken en pas dan kan hij daar terecht. Enfin, na veel heen en weer gebeld te hebben, kan hij al na twee (!) weken terecht in het gemeentehuis.
Ergo, wel heel veel bureaucratie, maar niet één instelling doet hem een actief aanbod om hem te helpen en/of te ondersteunen.
Op zijn hoge leeftijd is de man gedwongen om de hulp in te roepen van buren en (kinderen van) familie en vrienden. Het echtpaar is kinderloos gebleven, dus uiteraard zijn er geen eigen kinderen om de man te helpen.
Dan ben je bijna 90 jaar oud en dan woon je alleen en kun je niet langer meer je weg vinden in de huidige, ingewikkelde maatschappij; eenzaamheid ligt dan op de loer.
Het is mij ontschoten, wie het ooit heeft gezegd, maar zijn citaat staat mij nog goed bij: “De beschaving van een samenleving valt af te meten aan de manier waarop ze omgaat met oude(re) mensen”.
NB: Ik hoef het eigenlijk niet te vermelden, maar natuurlijk heb ik de man met onder andere de vele bureaucratie geholpen en help ik hem nog steeds en dat alles uiteraard geheel gratis.