Als belastingadviseur en ook als persoon vond en vind ik het belangrijk en vanzelfsprekend om mensen met problemen, welke ze zelf niet (meer) kunnen oplossen, geheel gratis te helpen; dit doe ik overigens al tientallen jaren. Op deze wijze draag ik mijn bescheiden steentje bij aan de maatschappij.
Vorig jaar vroeg een bekende van een weduwe van 90 jaar aan mij of ik een oplossing wist voor de acute problemen van die weduwe. Wat was het geval?
- De vrouw van 90 jaar was sinds 10 jaar weduwe
- Tot voor twee jaar geleden, dus 88 jaar achtereen, woonde ze in de stad Utrecht
- Haar dominante dochter (enig kind) woont in Bergen op Zoom en vond dat moeder “wat suf” begon te worden. Overigens vond en vindt moeder dat natuurlijk niet zo……
- Dochter wil dat moeder in de buurt van Bergen op Zoom komt wonen zodat de dochter beter voor haar kan zorgen en
- Moeder/de weduwe huurt dus nu al twee jaar een kamer in een woonzorgcentrum, welke je kunt beschouwen als zelfstandig wonen met thuiszorg.
So far so good.
Het probleem is echter dat de dochter in financiële zin wel zorgt voor haar moeder/de weduwe, maar nog veel beter voor zichzelf en haar kinderen. Na bijna twee jaar in het woonzorgcentrum te wonen, komt de weduwe er tot haar schrik achter dat zij geen geld meer op haar bankrekening heeft staan; ze kan niets meer betalen en kopen.
Haar dochter kent uiteraard de oorzaak van deze penibele financiële situatie en besluit eenzijdig om haar moeder uit het woonzorgcentrum te halen en bij haar te laten inwonen; zo worden de kosten van het woonzorgcentrum en de thuiszorg direct bespaard.
Dat inwonen is haast spartaans te noemen:
- De weduwe/moeder verblijft op de zolderverdieping van haar dochters woning
- Er is geen verwarming of iets dergelijks
- De zolderverdieping heeft één dakraam en dat raam biedt alleen uitzicht op het wolkendek of hemel
- De weduwe heeft de beschikking over een piepkleine TV, dus enig vermaak is er wel
- Ze mag uiteraard gebruik maken van de douche en toilet op de eerste verdieping van de woning,
en dat was het dan.
Na ruim twee weken besluit de weduwe dat het zo niet langer kan en keert op eigen gelegenheid terug naar het woonzorgcentrum; daar is haar kamer gelukkig nog beschikbaar.
Maar daarmee zijn de financiële problemen nog niet opgelost. Omdat ze de huur van haar kamer en ook de facturen van de thuiszorg niet meer kan betalen, dreigt de weduwe uit haar kamer te moeten en dus op haar 90-jarige leeftijd dakloos te worden!
De weduwe en ik hebben vervolgens de volgende acties ondernomen:
- Nieuw slot op haar kamerdeur
- De sleutel/tag van de voordeur van het woonzorgcentrum, welke de dochter had, laten blokkeren
- Personeel van het woonzorgcentrum/Thuiszorg opdracht gegeven om de dochter niet meer in het woonzorgcentrum toe te laten
- Alle aan de dochter gegeven machtigingen, inlogcodes, et cetera van de bankrekening van de weduwe laten intrekken of blokkeren
- Voor de weduwe nieuwe inlogcodes aangevraagd en geactiveerd (en deze laatste twee punten met behulp van de begripvolle en geduldige hulp van de beheerder van het PostNL Postkantoor).
Het zal niemand verbazen dat de – inmiddels zeer boze – dochter meerdere malen heeft getracht toch in het woonzorgcentrum te komen en in de kamer van de weduwe te komen. Het eerste is haar in het begin gelukt, maar het tweede gelukkig nooit.
Vervolgens heb ik samen met een organisatie voor maatschappelijk werk èn na voorafgaand overleg en goedkeuring van de weduwe de financiën van de weduwe zo ingericht dat haar AOW- en pensioenuitkeringen rechtstreeks worden overgemaakt naar een overheidsbank. Deze bank betaalt onder meer de kamerhuur, facturen van Thuiszorg, de premies zorgverzekeringen en gemeentelijke belastingen. Het restantbedrag wordt vervolgens naar de bankrekening van de weduwe geboekt.
Hiermee bereiken we dat de weduwe in het woonzorgcentrum kan blijven wonen en ze ook nog voldoende “zakgeld” voor zichzelf heeft. Een bijkomend voordeel is dat haar dominante dochter feitelijk niet meer bij de AOW- en pensioenuitkeringen kan.
De weduwe is gelukkig niet dakloos geworden.
Het volgende is mij bijgebleven:
- De kosten van het woonzorgcentrum en Thuiszorg zijn in verhouding tot de AOW- en pensioenuitkeringen van de weduwe aan de erg hoge kant. Het is mij opgevallen dat de beheerder van het woonzorgcentrum tevoren niet nagaat of een toekomstige bewoner wel alle kosten kan dragen;
- De beheerder van het woonzorgcentrum heeft geen enkele poging gedaan om na te gaan of de weduwe wel op vrijwillige basis met haar dominante dochter is meegegaan om bij de dochter te gaan wonen;
- Ik heb bij de beheerder van het woonzorgcentrum moeten aandringen (!) om een nieuw slot in de kamerdeur te plaatsen en de sleutel/tag van de dochter te blokkeren. Hetzelfde geldt voor het weigeren van de toegang van de dochter;
- Het bij de bank (ING) blokkeren van machtigingen, et cetera en het vervolgens zelf aanvragen en activeren van inlogcodes is een 100% digitaal proces, welke proces zelfs voor mij flink ingewikkeld was (en op onderdelen zelfs niet klopte) en zonder hulp van de service-medewerkers van de bank nooit was gelukt. Door deze ingewikkelde processen sluit je als bank heel veel ouderen zeker uit en dat mag n.m.m. nooit de bedoeling zijn;
- Nadat ik alles had geregeld mbt de kamerhuur, Thuiszorg en de bank, is het mij opgevallen dat er – in elk geval in de regio Bergen op Zoom – feitelijk nauwelijks instellingen of organisaties zijn, die personen als de weduwe kunnen bijstaan en helpen met hun financiën, et cetera. In een haast over-georganiseerd land als Nederland is dat toch een vreemde gewaarwording en had ik niet verwacht.
Ik zal daarom graag zien dat onder andere beheerders van woonzorgcentra, verzorgings- en verpleeghuizen, maar ook medewerkers van thuiszorgorganisaties, alerter worden en reageren op situaties als die van de weduwe.