In een Belastingblog horen uiteraard “belastingonderwerpen” thuis, maar het volgende gaat niet zozeer over belastingen en meer over “onze belastingcenten”.
Op woensdag 17 april jl. brengt De Telegraaf het bericht dat ambtenaren op het ministerie van Binnenlandse Zaken voor vele tienduizenden euro’s hebben gefraudeerd met zakelijke mobiele telefoons, welke zij ook privé gebruikten. Er was zelfs een ambtenaar die zijn telefoontoestel leende aan familieleden (zijn gezin) in het buitenland en die familieleden zetten daarna met behulp van dat toestel een zogenoemd hotspot ten behoeve van internetverbindingen op.
Die hotspot-fraude kostte het ministerie € 211.000,–.
Maar …. Die ambtenaar is niet eens ontslagen en mag dus gewoon op het ministerie blijven werken.
In schril contrast staat bijvoorbeeld (maar in de praktijk zijn nog veel meer voorbeelden te vinden) het geval van een kassière van de gemeente Rotterdam, die in 2015 bij de verkoop van een product uit een gemeentelijke winkel – schrik niet – € 10,– in haar eigen zak liet verdwijnen. Deze kassière werd vervolgens geschorst, mocht geen gebouwen en terreinen van de gemeente Rotterdam meer betreden en werd uiteindelijk ontslagen wegens ernstig plichtsverzuim …… we hebben het hier wel over € 10,–!
De kassière komt in bezwaar tegen haar ontslag en de Centrale Raad van Beroep beslist uiteindelijk: “Het is vaste rechtspraak dat in het ambtenarentuchtrecht niet de strikte bewijsregels gelden die in het strafrecht van toepassing zijn. Wil een bestuursorgaan een ontslagbesluit nemen, dan moet de overtuiging bestaan dat de ambtenaar de hem verweten gedragingen heeft begaan.”. Het ontslagbesluit blijft dus gehandhaafd.
Uiteraard ligt een en nader genuanceerder, maar het is naar mijn mening niet uit te leggen waarom verduistering van € 10,– leidt tot ontslag en diefstal van € 211.000,– de “dief” ongemoeid laat.
Zou er dan toch een verschil bestaan tussen een kassière van een gemeentelijke winkel en een (hoge?) ambtenaar op het ministerie van Binnenlandse Zaken?
* “Want zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk” pleegde het kleine kuiken Calimero in zijn eigen tekenfilmserie regelmatig te zeggen.