Misschien een wat rare titel, maat stel je het volgende toch eens het volgende voor. Een vader komt te overlijden en laat aan zijn kinderen onder andere een Chinese pot na. In de aangifte voor het successierecht wordt door de erfgenamen aan deze pot een waarde toegekend van € 12.500. De Belastingdienst gaat akkoord met de aangifte en stelt vooraf ook geen vragen over de waarde van de pot. Echter, bijna 2 jaar na het overlijden van vader blijkt die Chinese pot een uiterst zeldzame pot uit de periode van de zogenoemde Han-Yuan dynastie te zijn…
Met winst verkopen
Via een vermaard veilinghuis in Londen wordt de pot verkocht voor – jawel – € 23.000.000,–,
terwijl datzelfde veilinghuis de waarde nog geen jaar eerder schatte op € 350.000,–.
Kort daarna hebben de erfgenamen een correctie op hun eerdere aangifte voor het
successierecht ingediend en met die correctie verhoogden zij de waarde van de pot tot
€ 100.000,–!
Belastingdienst grijpt in
Toen de Belastingdienst navraag deed en constateerde dat de pot voor een veel hoger
bedrag was verkocht, stuurde de Belastingdienst de erfgenamen een navorderingsaanslag,
waarbij hij uitging van een pot-waarde van € 23.000.000,–, zijnde degerealiseerde verkoopprijs.
Onnodig te melden dat de erfgenamen natuurlijk in bezwaar en beroep gingen.
Voor de hoge raad
Uiteindelijk moest de Hoge Raad er aan te pas komen en dit was het met de beslissing
van het Gerechtshof eens: de waarde op overlijdensdatum kon schattenderwijs worden
bepaald op € 10.000.000,–!Al met al moest er toch nog een flink extra-bedrag aan successierechten worden betaald.
Wat als het nu andersom was
Ik vraag me echter af wat de uiteindelijke houding van de Belastingdienst zal zijn bij een
tegenovergestelde situatie, te weten:
- Pot eerst gewaardeerd op € 23.000.000,– en daarover erfbelasting betaald en
- Na twee jaar blijkt dat het geen kunst is, maar slechts kitsch en met een waarde van € 10.000,–.
Het zal me niet verbazen als de Belastingdienst dan niet uit eigener beweging de eerder
opgelegde aanslag verlaagt.
Bron: HR 12 juli 2013, nummer 12/02319
9 augustus 2013