In Nederland was eens een mooi klein en lieflijk stadje, welke als het ware in tweeën wordt gesneden door een gestaag voortkabbelende rivier. Al heel lang geleden heeft het toenmalige bestuur van het stadje een brug over deze rivier laten leggen, waardoor de inwoners van de beide oevers van het stadje op eenvoudige wijze bij elkaar op bezoek kunnen gaan, naar hun werk kunnen gaan, et cetera.
Dat ging zo al eeuwen door.
Maar dan besluit de gemeente/het stadsbestuur als donderslag bij heldere hemel dat de brug eigenlijk onvoldoende technisch geschikt is om het vele verkeer aan te kunnen en de gemeente sluit die brug dan ook direct en wel voor alle (!) verkeer.
Je begrijpt dat vele inwoners het met deze beslissing niet eens waren en ze willen dat de gemeente laten weten ook. Om nu te voorkomen dat iedere inwoner, of althans erg veel inwoners, bezwaar gaat indienen, spreken ze met elkaar af dat “slechts” 100 inwoners hun bezwaren zullen indienen.
Na zeer lange tijd beslist de gemeente dan eindelijk op de ingediende bezwaarschriften en de gemeente besluit dat ze de brug alleen zal openstellen voor die inwoners, die een bezwaar hebben ingediend; alle overige inwoners zullen, om naar de overkant van hun deel van het stadje te gaan, een omweg van vele kilometers moeten maken.
Onnodig hier te vermelden dat het besluit van het gemeentebestuur met enorm veel protest is vernomen.
Nu zul je misschien denken: “Da’s een leuk sprookje, maar sprookjes bestaan niet.”.
Nou, daar ben ik het niet helemaal mee eens, want:
- Op 24 december 2021 besluit de Hoge Raad der Nederlanden dat de forfaitaire vermogensrendementsheffing (box 3) in elk geval vanaf het jaar 2017 in strijd is met het zogenoemde eigendomsrecht en het discriminatieverbod (feitelijk is deze vermogensrendementsheffing in strijd met het EVRM, zijnde het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden)
- De Hoge Raad beslist dus dat deze vermogensrendementsheffing in strijd is met de wet en dat rechtsherstel moet worden geboden
- En je mag verwachten dat in zo’n situatie de strijdigheid met de wet van toepassing is voor alle belastingplichtigen.
Maar dan tovert de Hoge Raad der Nederlanden een zwaar wit komijn uit een hele hoge hoed: het rechtsherstel geldt alleen voor diegenen (en dat betreft dan ongeveer 60.000 personen), die tijdig een bezwaarschrift hebben ingediend tegen de vermogensrendementsheffing. Alle andere belastingplichtigen hebben het zure nakijken.
Zie daar de vergelijking met het stadje en de brug.
Sprookjes bestaan dus echt.