In de wet op de vennootschapsbelasting 1969 is bepaald dat gelieerde ondernemingen (voor de eenvoud hierna: BV’s) bij hun onderlinge transacties zakelijk moeten handelen. Dit houdt in dat zij onderling verrekenprijzen hanteren, welke zij ook met andere, niet-gelieerde partijen zouden overeenkomen. Er moet dus altijd sprake zijn van een zakelijke vergoeding.
Het kan natuurlijk gebeuren dat BV’s ernaar streven om transactiewinsten
– Zoveel mogelijk bij die ene BV te laten vallen of
– Zoveel mogelijk bij een buitenlandse moeder of dochter te laten vallen.
De Nederlandse Belastingwetgever is bedacht op het vorenstaande en heeft bepaald dat de in Nederland gevestigde BV’s in hun administratie duidelijk moeten vastleggen op welke wijze zij hun onderlinge verrekenprijzen hebben bepaald en welke voorwaarden zij bij hun onderlinge transacties hebben gehanteerd.
Het vastleggen van de bepaling van die verrekenprijzen en gehanteerde voorwaarden is, behoudens wettelijk verplicht, ook zeer belangrijk.
Wanneer de Belastingdienst van mening is dat gelieerde partijen met betrekking tot hun onderlinge transacties onzakelijke prijzen en/of voorwaarden hebben gehanteerd en de Belastingdienst dan ook de verantwoorde fiscale winsten wilt corrigeren, heeft diezelfde Belastingdienst een zware en dubbele bewijslast:
1. De Belastingdienst moet eerst bewijzen dat de BV’s bij het aangaan van de transacties al wisten dat zij niet zakelijk handelden en
2. Hij moet ook de onzakelijkheid van de gehanteerde verrekenprijzen en/of voorwaarden aannemelijk maken.
Het gebeurt – helaas – nog te vaak dat de gelieerde BV’s niet duidelijk (genoeg) in hun administratie hebben vastgelegd hoe zij hun onderlinge verrekenprijzen hebben bepaald en welke voorwaarden zij bij hun onderlinge transacties hebben gehanteerd. Tja, dit is dan vaak een “inkoppertje” voor de Belastingdienst en de fiscale correcties kunnen ingrijpend zijn.
Mijn advies is dan ook om nog eens (goed) na te gaan of de administratieve vastlegging juist en volledig gebeurt.