Probeer het je eens voor te stellen.
Je loopt in het centrum van een stad en je bent voor jezelf (of misschien wel voor een ander) op zoek naar een horloge. In de etalage van een juwelier zie je een GMT-Master II liggen. Die GMT-Master II is een dure Rolex (feitelijk is dat natuurlijk een pleonasme, want we weten allemaal dat Rolex horloges in elk geval niet goedkoop zijn); je besluit de juwelierszaak in te gaan om te informeren naar dat horloge …. en dan ontstaat het volgende gesprek met de juwelier:
Juw Kan ik u ergens mee van dienst zijn?
Jij Natuurlijk, ik heb een mooi horloge gezien en mogelijk kunt u mij informatie geven, et cetera
Juw Geen probleem, maar wilt u eerst mijn schriftelijke Opdrachtbevestiging ondertekenen?
Jij ???
Juw Ja meneer, dat ben ik nu eenmaal verplicht; alvorens ik u kan helpen, moet ik van u een ondertekende schriftelijke Opdrachtbevestiging hebben
Jij OK, ik heb ‘m nu ondertekend, alsjeblieft
Juw Dank u. Mag ik nu uw geldige legitimatiebewijs inzien en uw identiteit verifiëren?
Jij uuuhhhh, OK.
Juw Dank u, dan is dat ook in orde. Voor zover ik kan nagaan bevinden zich in uw directe omgeving geen criminele of verdachte sujetten.
Juw Maar kunt u mij duidelijk maken waar en hoe u het vermogen hebt vergaard, waarmee u het door u gewenste horloge met een prijs van meer dan € 10.000,– zult betalen?
Juw En overigens, u kunt bij mij niet in contanten betalen.
Jij Weet u wat, ik ga elders wel een zandlopertje kopen; houdoe en nooit tot ziens.
Ik neem aan dat iedere lezer dezelfde reactie als de potentiële koper van dat horloge zal hebben en nooit, maar dan ook nooit meer bij deze juwelier in zijn winkel zal komen. Want ja, welke detaillist ontvangt zo zijn nieuwe klanten?
Het is goed je te realiseren dat iedere accountant, administrateur, belastingadviseur, notaris en advocaat (en zo zijn er nog een paar) aan een mogelijke nieuwe klant eerst dezelfde vragen zal stellen als de juwelier in mijn voorbeeld deed.
Het bevreemdt mij dan toch nog steeds dat mogelijke nieuwe klanten nooit problemen hebben met de door mij gestelde vragen (beter is soms: eisen) en gewoon die informatie geven, welke ik vraag en ik – wettelijk – verplicht ben te vragen.
Nog een klein praktijkvoorbeeld:
- Vrouw erft een flink bedrag
- Omdat ze een eigen onderneming begint, vraagt ze bij een bank een bankrekeningnummer aan
- Vervolgens koopt ze een winkel in een drukke winkelstraat en
- Omdat ze zelf de administratie niet wil (of kan) bijhouden, neemt ze een accountant in de hand.
In dit voorbeeld zal zowel de bank als de notaris als de accountant een zogenoemd Klantenonderzoek doen, inhoudende onder meer identiteit van de vrouw verifiëren, risicoanalyse (witwassen, financiering terrorisme), wat is het doel van de klantrelatie, wat is de bron van het aanwezige vermogen, Opdrachtbevestiging, et cetera.
Eigenlijk zijn we met zijn allen flink doorgeschoten in het voorkomen van witwassen en financiering van terrorisme.